O Μύθος.
H πανέμορφη Αντζάνα, προσεύχεται καθημερινά για να βιώσει το θαύμα της γέννησης και να αποκτήσει ένα παιδί.
Ο Θεός του Ανέμου, Βάγιου, που τη θαυμάζει βαθιά, ακούει τις προσευχές της και της στέλνει με τους φίλους του, τα πτηνά,
ευλογημένους σπόρους ρυζιού.
Εκείνη, με τα χέρια σε προσευχή, τούς λαμβάνει εξ ουρανού και χωρίς δεύτερη σκέψη τους καταπίνει και πραγματοποιείται
η σύλληψη του Αντζανέγια (“γιος της Αντζάνα”).
Ο Αντζανέγια γεννιέται ημίθεος, μιας και πατέρας του είναι ο Βάγιου.
Οι θεϊκές του δυνάμεις, συχνά τον βάζουν σε …περιπέτειες.
Ένα πρωινό, ατενίζοντας τον ουρανό, πιστεύει πως αντικρίζει ένα γιγάντιο μάνγκο και ορμάει προς αυτό!
Το... μάνγκο, ωστόσο, είναι ο ίδιος ο Ήλιος και ο βασιλιάς του ήλιου, Σούρια, βλέποντας τον ζωηρό μικρό
να προσπαθεί να κόψει κομμάτι του, τον κατακεραυνώνει και τον ρίχνει νεκρό στο έδαφος.
Όταν ο πατέρας Βάγιου μαθαίνει τι έκανε ο Σούρια, με μια μεγάλη εισπνοή, καταπίνει όλο τον αέρα της Γης και τα πλάσματα
αρχίζουν να ασφυκτιούν. Οι θεοί συγκαλούν έκτακτη συνέλευση με σκοπό την εξομάλυνση των σχέσων των δύο θεών, αλλά ο Βάγιου
αρνείται να εκπνεύσει έως ότου ο Σούρια φέρει πίσω στη ζωή τον γιο του. Από την άλλη, ο Σούρια αρνείται να επαναφέρει στη ζωή τον ζωηρό μικρό.
Τελικά, καταλήγουν σε συμφωνία :
Ο Αντζανέγια επανέρχεται στη ζωή με το όνομα Χάνουμαν -από το hanuh, που σημαίνει σαγόνι- μιας και, εξαιτίας της πτώσης του
από τον κεραυνό του Σούρια, έσπασε το σαγόνι του. Δίδεται σε άλλη μητέρα να τον αναθρέψει και η νέα του οικογένεια είναι οικογένεια πιθήκων,
οπότε πλέον αποκτά τη μορφή πιθήκου για να ταιριάζει μαζί τους. Κυρίως, όμως, ο Σούρια απαιτεί ο Χάνουμαν να έχει πολύ ασθενή μνήμη,
ώστε να ξεχνά τις Θεϊκές καταβολές του και να πιστεύει πως είναι θνητός, για να μην μπορεί να προκαλέσει ζημιές και ταραχές με τις δυνάμεις του.
Ο Χάνουμαν μεγαλώνει και γίνεται ο καλύτερος πολεμιστής των πιθήκων. Σε έναν περίπατό του μέσα στο δάσος συναντά τον βασιλιά Ραμ
και η σύνδεσή τους είναι βαθιά και ειλικρινής. Ο Χάνουμαν ορκίζεται να μην εγκαταλείψει ποτέ τον Βασιλιά του και ο Ραμ
τον εμπιστεύεται χωρίς ενδοιασμούς. Οι δυο τους γίνονται αχώριστοι .
Ο δαίμονας Ραβάνα φθονεί τον βασιλιά Ραμ και την πανέμορφη γυναίκα του Σίτα. Η ζήλια τον τυφλώνει και κηρύσσει πόλεμο
προς το βασίλειο του Ραμ, με σκοπό να απαγάγει την Σίτα και να την πάρει μαζί του στο βασίλειό του, στο νησί Λάνκα. Ο Ραμ,
στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί το βασίλειό του, δεν καταφέρνει να σώσει την αγαπημένη του και ζητά τη βοήθεια του έμπιστού του, Χάνουμαν.
Ο Χάνουμαν, χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά και χωρίς να γνωρίζει τις δυσκολίες που πρόκειται να αντιμετωπίσει, αναλαμβάνει δράση.
Φτάνοντας, ωστόσο, στην ακτή, κοιτά αποσβολωμένος τον απέραντο ωκεανό που τον χωρίζει από το νησί της Λάνκα και γονατίζει να προσευχηθεί!
Κλείνει τα μάτια και προσεύχεται να αποκτήσει όλη τη δύναμη και χάρη για να πραγματοποιήσει το αδύνατο!
Νιώθοντας να έχει γεμίσει με άφθονη ενέργεια από την προσευχή, χτυπά και τραντάζει με τα πέλματα τόσο δυνατά το έδαφος,
που προκαλεί ωστικό κύμα και τα δέντρα, οι λόφοι και τα βουνά ισοπεδώνονται πίσω του. Εκείνος εκτοξεύεται στον αέρα
και “πετά” πάνω από την ανοικτή θάλασσα προς τη Λάνκα.
Κατά την προσευχή του, ο Χάνουμαν προφανώς έχει ξεχάσει τη Θεϊκή του υπόσταση και τις υπέρ δυνάμεις του!
Αγνοεί πως, έτσι κι αλλιώς , μπορεί να πετύχει το ακατόρθωτο, ως γιος του Θεού του Ανέμου και έτσι στρέφεται στην προσευχή
για να ζητήσει αυτοπεποίθηση και βοήθεια.
Πετώντας πάνω από τον ωκεανό προς το πεπρωμένο του, το ένα του πόδι μάκραινε μπροστά και το άλλο προς τα πίσω -εξ ου και η γνωστή άσανα (hanumanasana). Παρά τα αμέτρητα εμπόδια, ο Χάνουμαν προσγειώνεται στη Λάνκα και εντοπίζει τη Σίτα στους κήπους του βασιλείου του Ραβάνα. Μεταμορφώνεται σε γάτα για να γλιστρήσει διακριτικά μέσα στο κελί της και να την ειδοποιήσει πως ο Ραμ θα την ελευθερώσει και να της δώσει το δαχτυλίδι του βασιλιά, σαν υπόσχεση και διαβεβαίωση για τη σωτηρία της. Έτσι και συμβαίνει: Ο Ραμ μεταφέρει τον πόλεμο στο βασίλειο του Ραβάνα και με την βοήθεια του αγαπημένου του Χάνουμαν, κερδίζει τη μάχη καιελευθερώνει τη Σίτα.
Μετά την αποκατάσταση της ειρήνης στο βασίλειό του, ο Ραμ διοργανώνει μια μεγάλη γιορτή για να τιμήσει τον Χάνουμαν. Κατά την τελετή, τον βραβεύει απονέμοντάς του ένα πολύτιμο κόσμημα -ένα ολόχρυσο βραχιόλι. Οι καλεσμένοι εντυπωσιάζονται και κοιτούν με θαυμασμό, αλλά ο Χάνουμαν το κοιτά με περιέργεια . Tο χτυπά με τα δάκτυλα και το δαγκώνει και, όταν κάποιοι από τους πολύτιμους λίθους πέφτουν και καταφέρνει να φτάσει πιο κοντά στο ατόφιο χρυσάφι του βραχιολιού, μοιάζει απογοητευμένος που δεν καταφέρνει να βρει αυτό που επιθυμεί! Ο Ραμ τον ρωτά γιατί είναι τόσο στεναχωρημένος.
“Ραμ, κάθε μέρα ψέλνω το όνομά σου.
Κάθε μέρα, για να θυμάμαι πόσο σε αγαπώ.
Τραγουδώ για σένα τόσο συχνά, που οι ίνες της καρδιάς μου
έχουν το όνομά σου χαραγμένο επάνω τους.
Αυτό το βραχιόλι
δεν μου λέει τίποτα
αν δεν έχει χαραγμένο το όνομά σου.
Άσε με να σου δείξω.”
Ο Χάνουμαν γονατίζει μπροστά στους καλεσμένους και το βασιλικό ζεύγος και με τα χέρια του σκίζει το στέρνο του για να αποκαλύψει το περιεχόμενο της καρδιάς του: Μέσα της ο Ραμ και η Σίτα, ολόκληροι και πλήρεις και σε κάθε ίνα της χαραγμένο το όνομα του Βασιλιά. Με κάθε της χτύπο, το Ραμ ακούγεται σαν επαναλαμβανόμενο ήσυχο τραγούδι…
Οι Συμβολισμοί.
Ο μύθος του Χάνουμαν δίνει μαθήματα Αγάπης, ανιδιοτέλειας και αφοσίωσης.
Ο ανθρωπόμορφος πίθηκος -ασφαλώς συμβολικό και αυτό με διάφορους τρόπους- γίνεται αληθινός φίλος ενός Βασιλιά και είναι έτοιμος
να θυσιάσει τα πάντα, ακόμα και τη ζωή του, προκειμένου να επιστρέψει η αγαπημένη του φίλου του στο βασίλειό της.
Η εσωτερική του δύναμη πηγάζει και τοφοδοτείται ακριβώς από αυτή την άνευ όρων αγάπη.
Η Θεϊκή του Υπόσταση είναι πάντα εκεί, εκείνος απλά χρειάζεται να το "θυμηθεί" -και αυτό ακριβώς κάνει όταν τελικά απαιτείται.
Η πίστη και αφοσίωσή του στη φιλία με τον Ραμ, δίνουν "φτερά" στα πόδια του και ένα τεράστιο άλμα τον μεταφέρει στον "στόχο"!
Δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, είναι απόλυτα συνδεδεμένος πια με τον Θεό εντός και έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα!
Ο Χάνουμαν, διδάσκει τη Φιλία και τη βαθιά αγάπη, μέσα από ένα τόλμημα όμοιο με εκείνα που καθημερινά ίσως, χρειάζεται να κάνει ο καθένας
από εμάς. Πόση δύναμη αλήθεια μπορεί να μας δώσει ένας Φίλος; πόση δύναμη κρύβουμε εμείς μέσα μας και το αγνοούμε; Ποιά "ονόματα"
είναι γραμμένα στο δικό μας "στέρνο" και για αυτά θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα;
Προς τιμήν της κινητήριας δύναμης της Αγάπης,
είμαστε ο Χάνουμαν κάθε φορά που οι συνθήκες το απαιτούν.